Fien wou vandaag nog eens een spelletje spelen op de computer. Nu had ik na de tweedaagse haar computer ingepikt om die up te graden en daar mijn computer van te maken en dan die van mij aan haar te geven. Ze speelt toch niet echt vaak en – oorspronkelijke planning maar niet echt gelukt – in een week tijd zou de overschakeling gelukt zijn. Dan maar mijn oude notebook gebruiken en er wat spelletjes opzetten.

Omdat het nu niet altijd Musti of zo moet zijn, heb ik dan maar eens een nog niet gespeelde Winnie de Poeh geïnstalleerd.

Man, was dat een vergissing. Het spel was zo complex in het nog maar besturen Р̩̩n keer kreeg je de instructies te zien voor een toest of tien en daarna niet meer en per onderdeel van het spel waren ze anders Рlaat staan om het te spelen dat niemand het leuk vond, Fien noch ik.

Dan maar snel een andere doos opengetrokken: Bob de Bouwer. Was dat even een verademing. Het spel was leuk, eenvoudig en had ook een heleboel variatie. En wat nog beter was, en dat is de eerste keer dat ik dat zie in een spel voor kinderen die niet noodzakelijk kunnen lezen, is dat alles op een duidelijke en trage manier werd uitgelegd maar ook dat, wanneer je met de muis boven een specifieke knop bleef staan, er ook gezegd werd wat de knop precies als doel had. Ook bij een nieuw scherm wordt er eerst uitgelegd, wat er te lezen valt, wat de bedoeling is van wat er komen gaat.

Leve Bob!