De ingreep bij Inge haar vader is gelukt maar blijkbaar zit de verdoving nog stevig in zijn lijf. Blijkbaar valt hij half in slaap in het midden van een zin, maar dat lijkt me niet echt abnormaal te zijn.

Hoe dan ook, Inge was er niet en ik heb dan maar mij opgeofferd om de kroost te halen. Fien werd thuis afgezet met de bus en dan zijn we te voet vertrokken om Tijs te halen. Het prille lenteweer en eens flink stappen heeft dan ook ferm deugdgedaan. Voor Fien is het echter iets minder goed afgelopen. Ze is zo bang van honden en laat er nu aan de overkant van de straat een hond staan, weliswaar met leiband en veilig ver weg. Haar blik bleef gefixeerd op de hond en zo zag ze niet het smalle verticale obstakel, aka lantaarnpaal, waar ze zomaar tegenaan kwakte alsware het een perfecte slapstick was. De buil was daarentegen best te doen en vlug vergeten.