En straks vier volle dagen kinderloos genieten!

Tot woendag zekers.

De mannen van Tijd.be zijn weer in form.

Niet onmiddellijk de site die ik dagelijks (misschien wel wekelijks) bezoek. Maar met Firefox is het spel hondstraag geworden. De helft van de keer kilo’s 404’s en van die dingen en bijgevolg eens geprobeerd om tegen mijn normaal doen in over te schakelen naar IE.

De site staat er in minder dan een paar seconden op.

En deze week in T-zine is er wel een interessant artikel te lezen. Ik wist eigenlijk niet dat ze zo technisch werden ipv manager gibberish.

woensdag 26 september 2007

‘Munten één en twee eurocent moeten weg’

Minister van Financiën Didier Reynders (MR) is voorstander van het afschaffen van de muntstukjes van 1 en 2 eurocent. Op RTL-TVi zei hij gisteravond dat er op Europees niveau een oplossing moet komen voor de problemen met de muntjes, die vaak moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Reynders zei dat hij het plan om volgend jaar nieuwe exemplaren te produceren, alvast heeft tegengehouden. VTM meldde dat de Nationale Bank beslist heeft dat er geen nieuwe stukken meer worden bijgemaakt. Volgens een studie van het Neutraal Syndicaat voor Zelfstandigen wil 84 procent van de handelaars af van de kleinste euromunten. (belga)

(bron: De Standaard)

Man man, waar zijn we mee bezig.

Kan je voorstellen dat er iemand een kleine tien jaar geleden een voorstel had ingediend om de stukken van één frank af te schaffen en alles af te ronden naar vijf frank? Het kot zou te klein geweest zijn.

Als ze te klein zijn, gebruiken we ze gewoon toch niet?

En de handelaars? Die zullen natuurlijk afronden naar boven (tenzij de acties plots € 4,95 zullen worden ipv € 4,99).

Of zullen ze aan de kassa – op zijn Nederlands – beginnen afronden bij de afrekening?

Bwah!

Een mens blijft toch nog altijd worstelen met alle kabels en stekkerblokken.

Grote stekkerblokken kunnen hier wel een oplossing brengen (zie ook mijn poging hier). Het groot aantal adapters en veel te lange kabels blijven dan natuurlijk wel een probleem.

Een andere fenomeen is natuurlijk dat er heel wat aparaten zijn die maar blijven consumeren ook al worden ze niet echt gebruikt (zie ook hier). Vraag is natuurlijk wat deze zal consumeren.

En wat zie ik net vandaag:

Meer hierover op de website van Gilles Belley (de ontwerper). Blijkbaar is het nog niet onmiddellijk in de handel te verkrijgen (prototype enzo).

(De volledige tekst vind je ook hier)

Ik ga hier niet beginnen over de kwaliteit van de zomer an sich, daar wordt er al genoeg over geplaverd.

Nee, teken dat de zomer echt gedaan is, is het feit dat we zaterdag onze strandcabine hebben afgebroken en aanhangwagen-gewijs naar mijn peter in Avekappelle (zie ook hier).

En laat ons hopen dat we volgend jaar iets vaker onze tent mogen populeren.

En wat zaterdag betreft, genoten om nog even een bekende tot aan de oksel in zee zien dansen met een net achter hem om wat garnalen en met een beetje geluk ook een visje of twee te pakken te krijgen. Zijn vangst was in de lijn van de zomer echter genen vetten.

Soms vertel ik geen verhaaltje aan Fien maar iets van toen ik klein was. Nu is “klein” relatief was het moest zijn van toen ik achtien was. (haar waarde oordeel over getallen e.d. is nog niet helemaal wat het moet zijn).

Dan maar een beetje vertellen over mijn zwemmen en vooral over mijn – zeker voor een kind nu want het was voor mij als kind ook heel memorabel – brevet van 400 meter. Naast 400 meter zwemmen in schoolslag, 100 meter in crawl en 1 minuut watertrappelen, moest ik ook nog met iets anders het water inspringen.

Toen ik Fien dat vertelde, kwam zij spontaan met het antwoord

– “Een wereldbol!”

(nvdr: het was met kleren aan).

Zegt de nerd tegen de beauty: “Toch verrassend dat je van zwarte komedies houdt.”

Zet de beauty: “Hoe bedoel je?”

N: “Dat is toch niet normaal.”

B: “Waarom? Ik zie graag komedies met zwarten erin.”

Vandaag geen zop in het nieuwe serverlokaal (cfr. hier, hier en hier). Nee, ik zou liegen want er is toch wel wat water binnengekomen, maar dan in een emmer. En die emmer met water was nodig om een gaatje te boren in de beton.

Een gaatje want het eerdere gaatje van 20cm op 20cm was iets te klein en dan hebben ze er nu maar eentje gemaakt van 45cm diameter. De smurie (betonstof en water is echt niet anders te catalogeren dan smurie om het een beetje positief te houden) is wel in de buurt van het gat nog duidelijk aanwezig.

Het “kot” zal dan ook een stevige beurt nodig hebben eer we het – gepland einde eerste week oktober – in gebruik nemen.

En voor zij de eraan twijfelen: een boring van dergelijke diameter en door een stevige 13cm gewapend beton is niet echt geschikt om in de bureau daarnaast nog een beetje geconcentreerd te werken, laat staan een telefoontje doen.

Een haffuur geleden. Niets te vroeg eigenlijk.

En morgen is een nieuwe dag.

Wat om acht uur verwacht werd, werd twee uur in de namiddag aangekondigd en dan pas iets na vijfen effectief.

En nu maar wachten op meer nieuws sinds het laatste uur.

Vandaag had ik droge dag verwacht in onze nieuwe locatie maar dat was duidelijk een misser.

Ze hebben water op de radiatoren gestoken en blijkbaar doen ze dat eerst vooraleer te kijken of alle koppelingen en ontluchters dicht zijn, laat staan gewoon aanwezig.

En waar bleek er nu net zo een ontluchter te ontbreken? In mijn kantoor natuurlijk! Gevolg, een goeie emmer radiatorleidingwater op de vloer, tussen de vloer en – wegens het feit dat het een verhoogde vloer is – onder de vloer.

En een beetje verder in de gang zat de ontluchter er wel op maar stond die gewoon open. Ook hier zijn er ettelijke liters die onder lichte druk de radiator hebben verlaten en hun weg hebben gezocht langs de trap en in de technieken schacht.

Ik hoop dat het nu toch echt de laatste keer was (want we zitten zonder proper dweils).

Terwijl de vorige keer een lek in een waterbuis er voor iets tussenzat, was het nu niet meer dan de regen.

Blijkbaar is de opening in het dak waar de warme lucht van een hoop condensors naar buiten moet geblazen worden niet regendicht – voldoende dicht om normale regenbuien niet toe te laten veel water naar binnen te brengen – genoeg. En de vloer waar die condensors op staan is ook niet echt wat je waterdicht noemt. En laat die vloer nu een verdiep hoger zijn dan het technisch verdiep waar we vorige week het lek hadden. En die vloer, tjah, die is nog altijd niet waterdicht.

Gevolg, een paar tientallen liters water, als ware het vloeiend licht, kwam plafondwaarts naar beneden.

Nog een geluk dat we met veel vertraging het nieuwe serverlokaal in gebruiknemen en er nu nog niets echt in productie is. De schade is op die manier nog altijd een stuk beperkt maar toch aanzienlijk.

What’s next?

En volgende zomer – volgende zomer? Toch niet vergelijken met deze want als je met een zomer wil vergelijken doe dan die maar van 2006 – trekken we Frankrijk-waarts.

Langs de ene kant een beetje stom, langs de andere kant gewoon goed.

Stom want het is de laatste keer dat we tijdens het schooljaar er nog even van tussen kunnen zonder aan de schoolplicht van Fien te verzaken.

Gewoon goed want het is het beste moment van het jaar en het is best betaalbaar, zelfs tijdens het hoogseizoen.

hmmm… (kwijlende wegdromend ge-hmmm à la Homer Simpson in dezelfe zin als “bier”) een terras onder een soort pergola met binnen strompelbereik een zwembad en barbeque nog een huppel verder.

En laat er ook nog wel een wijnboer of twee niet al te ver zijn, een klassiek klein dorpje met de nodige kleine middenstanders (een stokbrood is een stokbrood).

Nog 9 maanden en een week en we zijn er mee weg.

Daarnet op de site van VTM even de 40 vragen rond verkeer ingevuld.

Ik had ook al de review van het programma rond de test gelezen en ondanks het niet echt positief bleek te zijn, wou ik mezelf wel eens aan de test onderwerpen, al was het maar op de statistieken postief te beïnvloeden.

40 vragen, een makkie en het zou ook snel achter de rug zijn. Maar iedere vraag gaf je vijfentwintig seconden te antwoorden en helemaal geen mogelijkheid om die veel te lange wachtijd vroeger af te breken indien je al vrij snel overtuigd was van je correcte keuze.

En dan op het einde, helemaal geen resultaat of bevestiging dat je maar ̩̩n fout antwoord had gegeven (een mens klikt er wel een keer naast) als laatste scherm of via een e-mail Рhet adres dat je verplicht moest invullen eer je kon beginnen met de test.

Misschien moet dit manueel gecontroleerd worden en wacht ik nog even op een e-mail tijdens de kantooruren?

Gisteren was het het eerste praatcafé van dit schooljaar op school bij Fien en Tijs. Op zich een avond vol informatie. De leerkrachten naar de ouders, de ouders naar de leerkrachten en natuurlijk ook de ouders onderling en de leerkrachten onderling.

En traditioneel worden dan ook de kalenders van de ouderraad verkocht. Vorige dinsdag heeft mijn schoonvader de foto’s van de twaalf klassen gemaakt. Ik heb ze dan allemaal in kalendervorm herwerkt met de data van vakanties, vrije dagen maar ook proefwerken en andere belangrijke momenten in het schooljaar. Alles op een mooie A3, gevouwen en geniet en op het gaatje na – iedereen kan wel creatief omspringen met een perforator – klaar om aan de muur te hangen. En we hebben er al 81 verkocht (we hadden er dan ook geen meer dan dat). Volgende week nog een paar bijdrukken alvast.

En de rest van de avond hebben we aan zeer democratische prijzen kunnen napraten over wat was en zal zijn.

Die Fien toch.

Wist ze daarstraks aan Inge te zeggen welk duivels plannetje ze vandaag tot uitvoering heeft gebracht.

Tijdens de les Рall̩, les, voor zover daar in het derde kleuter al sprake van is Рis ze met een uitvlucht toiletwaarts getrokken. Laat dat nu net grenzen aan Tijs zijn klasje en laat nu ook net de deur openstaan.

En Fien haar plannetje leek altijd maar beter te lukken. Nu nog Tijs tot al fluisterend roepen en hem tot bij haar krijgen.

En het is dan ook gelukt!

Die plas is er niet gekomen maar Tijs wel tot bij haar. En niemand – geen juf van Fien of juf van Tijs – die er iets van gemerkt heeft.

Deze morgen zijn de twee condensors en chillers op het technisch verdiep geplaatst van Verversdijk. De gevaarten zijn zo groot dat ze niet via de trap kunnen en bijgevolg hebben we een grote kraan laten komen. Wel indrukwekkend hoe vlot en soepel zo een gevaarte kan bewegen.

En dan, terug in het serverlokaal. Blijkbaar hebben ze deze ochtend water op de chauffage ketels gestoken maar deze bleken niet helemaal waterdicht te zijn. Gevolg, water op de chappe – er moet nog een waterdichte laag komen – en dat is niet veel meer of minder dan een grote spons.

En wat zit er onder de chappe? De elektriciteitsleidingen voor de plafondverlichting van het verdiep eronder.
En wat zit er onder het technisch verdiep? Ons verdiep met het serverlokaal.
En wat liep er langs de armaturen op de vloer, de racks en ook wel een beetje op de weinige apparatuur? WATER!
En morgen komen de servers en binnen hier en twee weken zitten die allemaal in de racks en moet er 3 x 380V op de UPS zitten. Maar dan nog het risico op water hebben? Ik denk het niet.

Ik ben benieuwd wat we nog allemaal zullen meemaken?

Eindelijk weekend.

Deze week gelukkig al wat meer normale uren gedraaid. (ttz ik ben al één op de twee avonden vroeger thuis dan de kinderen in bed).

Dit weekend wordt het er niet echt rustiger op (zaterdag tot zondag uithuizig en zondag nog wat extra werk verzetten).

Hoe dan ook, volgende week beginnen we met alles uit te pakken om zo snel mogelijk den draad weer oppikken.

Vandaag, op weg naar het werk, mijn nog half-warm brevet van EHBO kunnen verzilveren.

Een onmogelijk kleine fiat 176 had van iets te dicht een nogal redelijk grote vrachtwagen gezien. En jawel, een madam op de grond net naast de auto.

In het passeren moeilijk in te schatten wat er precies gebeurd was maar het zag er nogal vers uit: geen hulpdiensten te zien, geen signalisatie van iemand, …

Als een volleerde een fantastische U-turn gemaakt, mijn auto een eindje voor het ongeval geplaatst met vier pinkers op – kwestie van ervoor te zorgen dat het slachtoffer niet extra geofferd werd en dan op vraagtocht.

En onze vrienden – de in blauwe uniformen gegoten mannen – die stonden er bij (hun kantoor was op de hoek van waar het gebeurd was) en keken er een beetje naar.

Een heel klein vleugje actie toch wanneer ik tot tweemaal toe vermelde dat ik benzine rook.

Hoe dan ook, op het eerste zicht was er niet veel meer schade dan een tot schroot herleide fiat en een wat scherven op het wegdek (de “nafte” was al verdampt).

Toch maar eens mijn cursus er op nakijken wat beter en anders moest.

Zonet naar The Block aan het kijken (kwestie van te zien of ik Oostende weet te herkennen) en na met moeite vijf minuten is er al een reclame: Power Breack van 20 seconden.

Niet te doen! Waarschijnlijk zal straks het beeld nog even verkleinen en we links of rechts of boven of onder (“of” kan ook “en” worden) zien we allerhande boodschappen verschijnen.

Dat is wat Tijs zonet gedaan heeft.

Normaal is er altijd een volledige programma af te werken eer hij wil slapen maar gisteren was hij zelfs aan het protesteren tegen een verhaaltje.

“Nee papa, niete boek, ikke slapen.”

En ik was nog niet gedraaid en de deur uit of er was al een lichte vorm van gesnurk te horen.

Zo voel ik me.

Na de vorige weken opnieuw een paar keer in het rood gegaan te zijn en na de fantastische opening van vrijdag heb ik vandaag en gisteren nog geen klop gedaan die naam waardig. Zaterdag geen computer aangezet en vandaag enkel maar om de TV gids te raadplegen. De e-mail heb ik al heel snel eens doorlopen op mijn parel.

En morgen allen schoolwaarts!

Het is nu al heel de week dat ik om zes uur mijn “nest” uitspring en even voor zeven de Verversdijk betreed. En meestal iets meer dan twaalf uur later zet ik terug voet op mijn oprit.

De overige weken van de zomer waren al niet veel rustiger behalve een stuk later vertrekken.

Echt dus wel tijd dat de zomer een beetje gedaan is en een mens eindelijk een beetje rust kan nemen.

Nu heeft Inge ergens op de wereld een hotel geboekt met bijbehorende vlucht naar en van, het laatste weekend van september. Geen idee waar maar ik heb er het volste vertrouwen in.

Genieten! Ikke! Héél véél genieten!

Miljaarde!

Man, man, …

Zaterdag zijn we met een groot deel van de bureau verhuisd naar de Verversdijk. Derde keer, goede keer.

De eerste keer was half juli, maar dat kon spijtig genoeg niet doorgaan. De meubels waren er nog niet, het plafond moest nog gespoten worden en we hadden nog geen netwerk.

Een tweede keer was begin augustus. Dat kon echter ook nog niet doorgaan. Alles was er wel behalve een deel van het plafond dat beslist had om toch niet op zijn plaats te blijven. Gevolg: het plafond moest nog hersteld worden en een deel herspoten.

De derde keer was zaterdag. Nu is het helemaal geen koek en ei om daar al te zitten: er ontbreken nog een paar vensters (het raam zit er al) en er is zelfs eentje een beetje te kort; de netwerkaansluitingen in de dozen zijn nog niet echt wat je operationeel kan noemen; een beetje verbeelding en er zijn zelfs deuren; wat zand onder de schoenen, maar dat schuurt de verf- en cementresten goed van de vloer; het verdiep boven en onder ons is nog een pure werf en bijgevolg is het met al het geboor en geklop quasi onmogelijk te telefoneren. Ik kan zelfs met moeite mijn eigen horen denken. Maar het allerergste is nog dat er geen koffieautomaat is!

Er zal toch nog het een en het ander moeten gebeuren eer we vrijdag officieel wat volk over de verschillende vloeren laten lopen.